Wie mij al een beetje kent weet dat ik vier kinderen heb. Jawel, 4. Of dat niet vermoeiend is vraagt u zich waarschijnlijk af. Niet meer dan een gezin met twee of drie kinderen denk ik dan. Het is een kwestie van gewoonte, vermoed ik.
Wie mij nog beter kent weet dat wij meestal met de tent op vakantie gaan, kamperen. En zo ook dit jaar. We gingen naar Playa Bara, een camping in Spanje waar ik destijds met mijn ouders al ging en waar wij met ons gezin ook al een aantal keer naartoe gingen. Moest je nog een topplekje zoeken om te gaan kamperen, daar is een echte aanrader!
Anyway, genoeg geleuterd. We keren 3 weken terug in de tijd, naar woensdag 5 augustus 2015.
Het was een mooie dag, heerlijk warm, het zonnetje scheen en we hadden veel plezier in en naast het zwembad. We genoten van de laatste dagen vakantie want op zaterdag zouden we weer naar huis keren. Het was bijna 19u en we waren klaar om naar de tent terug te gaan. De kinderen werden verzameld, we pakten ons boeltje samen (voor een gezin van 6 zijn dit veel handdoeken, spelletjes, zwemgerief, ...) en we moesten aan de bar nog betalen. Chadh, onze zoon die vandaag 4 wordt, werd zijn bandjes uitgedaan (ah ja, we gaan naar de tent) en Benny zei nogmaals 'niet zonder bandjes in het water!'. Een slagzin die we die vakantie wellicht 100 keer hebben herhaald. Ik moest nog naar toilet en liep snel door waarop Chadh tegen Benny zei dat hij ook moest. 'Mama is naar toilet, ga maar snel naar haar...' Waarop Manlief verder deed met inpakken en nadien, vlak voor ik weer buiten kwam, zelf ook nog naar toilet ging. Toen ik het toilet buitenkwam waren enkel onze meisjes nog aan de tafel, samen met hun oma, opa, mijn nicht, haar man en hun zoontje. Maar niets wees erop dat er op dat moment iets verder in het zwembad een persoonlijk drama aan het afspelen was... Ik zag wel dat Chadh er niet was maar ik dacht dat hij bij Benny was, nam mijn portefeuille uit mijn tas en wou naar de bar gaan om te gaan betalen.
Op dat ogenblik hoor ik iemand roepen dat er een ziekenwagen moest gebeld worden maar nog steeds heb ik geen erg in wat er aan de hand is tot mijn nicht haar dochter Y (11 jaar) naar boven komt, me met een angstige blik in haar ogen (die ik nooit zal vergeten) aankijkt en zegt 'Kristien, Chadh' en wijst naar beneden, naast het zwembad waar een menigte staat toe te kijken naar een kind op de grond. Hoe ik tot daar ben geraakt (toch zo'n 20 meter verder) weet ik niet meer, ik kan me niet meer herinneren dat ik naar daar ben gelopen, maar het volgende moment stond ik te roepen en te kijken hoe iemand op mijn zoon zijn levensloze lichaampje lag te pompen. Hoe lang het exact geduurd heeft? Ik weet het niet, ik vermoed een minuut of 10. Maar voor mij leek het alsof ik daar uren heb staan kijken, wenen, brullen, beven, door mijn benen zakte en mijn handen voor mijn ogen hield, in Benny's armen wegzonk die ondertussen ook was komen aanlopen en een heel leventje voorbij zag flitsen.
Dat moment waarop hij snakkend naar adem bij bewustzijn kwam, water dat uit zijn mondje kwam en hij begon te brullen en hoesten is het moment dat ik besefte dat er niets meer waard is dan mijn wondermooie gezin.
2 ziekenwagens kwamen aangereden, een helicopter kwam ter plaatse, mensen werden door de politie op afstand gehouden... Er heerste chaos en ik? Ik zat in een waas naast het zwembad met een zoon in mijn armen die nog steeds blauw-zwart zag, brullend... Uren heeft hij gebruld en gehoest en gebruld en gehoest... Een zuurstofmasker werd hem omgedaan en hij werd naar de ziekenwagen gedragen. Na ongeveer een half uur testen ivm ademhaling, saturatie, ... werd hij naar ziekenwagen 2 overgedragen waarna hij samen met Benny naar de spoedafdeling werd gevoerd.
Ik kwam nagereden met de auto samen met mijn nicht aangezien zij wat spaans spreekt en het iets makkelijker was om zo te communiceren met de dokters ter plaatse. Op de spoedafdeling werd ons nog gemeld dat hij, gezien zijn toestand, toch enkele minuten onder water moet gelegen hebben en dat de eerste 24u na het ongeval de belangrijkste waren. Het kon zijn dat ze hem die nacht nog naar Barcelona zouden overvliegen maar dat hing allemaal af van hoe zijn toestand zou evolueren de uren nadien. Na een longfoto, een bloedtest, een hoop termen in het spaans waar we hier en daar wat uit konden verstaan, een hoop draden, een massa piepende geluidjes, antibiotica's, suikerwater, masker en zuurstofflessen werd hij overgebracht naar de intensieve kinderafdeling waar hij constant onder bewaking stond van een verpleegster.
Na een uurtje, het was toen bijna middernacht, ben ik uiteindelijk samen met mijn nicht terug naar de camping gereden want het had geen zin om daar met twee te blijven want plaats om er te slapen was er niet. Het werd een zware nacht van veel onrust, wat over en weer gesms met Benny, weinig slaap en veel zorgen maar hij doorstond die eerste uren goed. Hij ademde wel, maar veel te onrustig en met nog veel gehoest.
De volgende dag werd ik door wel 20 mensen aangesproken over hoe het met Chadh ging en of alles goed zou komen, of het met mij ook wel ging, ... En ook van de redders en het personeel van de camping kregen we veel steun. Zo kreeg Benny 's ochtends in het ziekenhuis bezoek van de 'head of security' van de camping met ontbijt want voor de ouders werd ter plaatse niets voorzien en ook bij de papierhandel in het ziekenhuis werden we geholpen. Over de camping dus niks dan lof, laat dat duidelijk zijn.
In de namiddag ging ik op bezoek in het ziekenhuis met een hoop 'afleiding' (lees: ipad, dvd-speler, een boek, wat autotjes enz) en toen ik toekwam was Chadh gelukkig al van de beademing af. De volgende dag zouden we hem weer mogen meenemen naar de camping maar omdat het gevaar bestond voor infecties moest hij toch nog een nachtje blijven ter observatie en de volgende middag haalde ik papa en zoonlief (die net van de 'head of security' een reddersoutfit kreeg) weer op. Terug naar de camping!
Diezelfde dag is hij terug het zwembad ingegaan want dat werd ons aangeraden om geen trauma's te veroorzaken en alsof er nooit iets gebeurd was sprong hij er weer in, met bandjes aan welliswaar en met ons vlakbij. Wij meer onze adem inhoudend dan ooit voordien.
Wat is er nu juist gebeurd? Chadh is een vrolijke maar dromerige en erg impulsieve jongen en is ,zonder te beseffen dat hij geen bandjes meer aanhad, het water ingesprongen in plaats van naar mij te lopen terwijl ik op toilet zat. Benny dacht dat hij bij mij was en ik dacht het omgekeerde waardoor hij door een stomme miscommunicatie eigenlijk minutenlang is weggeweest en wij bijna onze zoon waren verloren.
Een frans gezin met hun 3 kinderen was in het water en de vrouw is gewoon tegen Chadh's gezonken lichaam opgebotst waarop haar man hem uit het water heeft gehaald. Stephanie is verpleegkundige op de afdeling gastro-enterologie bij volwassenen en had nog nooit echt iemands leven gered maar die dag heeft zij de CPR bij Chadh toegepast en zo zijn leven gered... Een dag die zijzelf ook nooit zal vergeten. De dag van ons vertrek naar huis hebben we nog uitgebreid met hun kunnen praten over wat er nu juist gebeurd is, trokken we foto's van Chadh met zijn beschermengelen en ondertussen houden we contact met hun via mail en ik hoop ooit iets moois voor hun terug te kunnen doen, al zal dat nooit kunnen evenaren aan wat zij voor ons hebben betekend.
Een ongeluk zit in een klein hoekje, een stom misverstand en is zo snel gebeurd. Zeg nooit dat het jou niet zal overkomen, want voor je het weet schrijf je dingen van je af die je liever nooit had willen meemaken. Een dure levensles waaruit we enkel maar kunnen afleiden dat de juiste mensen er op de juiste plaats waren en we voor eeuwig dankbaar kunnen zijn dat onze zoon zo'n geweldige beschermengel heeft! Merci Stéphanie!
X
